Interessen for det norske bondesamfunnet fekk eit gjennombrot under opplysningstida og nasjonalromantikken på 1700- og 1800-talet. Opplysningsmannen såg på bonden som uvitande og overtruisk, men samstundes var han den som bar arven med seg frå saga og stordomstid. Den frie norske bonden vart symbolet på den nye nasjonen. Kva visste norske bønder tidleg på 1800-talet om det som rørte seg ute i den litterære verda? Forfattaren viser at norske bygdesamfunn på ingen måte var isolerte øyer i ein utkant av Europa, og at store delar av den norske bondeallmugen må ha vore lesekunnig alt tidleg på 1700-talet. Boka er skrive på grunnlag av ei litteratursosiologisk og kulturhistorisk undersøking av kva bøker folk eigde og las i ein del norske allmugesamfunn før 1840.